De Cineac

	Waarnemingsbelevenis Amsterdam, 1959 Opgeschreven vanaf september 2021.
	Naar de Cineac.
	Zo vanaf 15,16 jaar oud, spoorden we naar Amsterdam. Naar de Cineac ging de voorkeur uit...In Haarlem hadden we de gewone bioscoop. Maar de indruk die een echte film op je maakte, was zo heftig dat je aan het eind van de sessie wankelend naar de uitgang liep.
	- Mijn eerste lange speelfilm zag ik al gauw. Les Tricheurs. Categorie fictie, lengte 3372 meter. 1959 -
	In de Cineac in de Reguliersdwarsstraat kon je in alle rust kijken.... De filmzaal zag er verwaarloosd uit. De voorstelling duurde maar een uur, je kon er op elk moment in en uitstappen. Om het uur ging het licht even aan. En da begon de show opnieuw. Reclame filmpjes, tekenfilms, Polygoon (Veelhoek) binnenlands nieuws, wereld nieuws, korte documentaires. Collectes voor Bio vakantie oord. Een filmpje er over. Het luide gerammel van de collectebus die je door moest geven.
	Bij de kijkers waren er die sliepen. Daar zat, als ik de zaal binnenkwam aan mijn rechter hand aan de overzijde een oude vrouw, alleen. Een groep jongens, ik zag er drie, die rookten. Het was niet pikkedonker, het schemerde. Niemand zou het opvallen als opeens een Sprekend Paard zou worden voorgeleid. Er kwam publiek, er ging publiek. Er was één en al onderbreking.
	In die rommelige atmosfeer kan je je beter voorstellen dat het bewegend beeld eerst alleen maar uit opéénvolging van losse plaatjes of foto's bestaat. Die zich één voor één in de tijd presenteren. Maar dat dat nog geen levensechte beweging is.
	Je beseft dat je bij het maken van een 'filmbeweging'het element duur er aan toe moet voegen die maakt dat je je je aandacht op het beeld kan vestigen. Je moet het 'tijd' geven. De figuur die op het scherm verschijnt en beweegt, moet meer of minder kunnen aan houden. Hoe langer je aanhoudt, hoe meer spanning, hoe intenser. Zo krijg je lange films en die kan de cineac je niet geven.
	//

	Een medium is niet anders dan een element dat zich in een tijdsverloop kruist met een ander element. De elementen. Het weerbericht. Bewolkt, zo af en toe een bui.
	Met haar kortere stukjes film, haar voortdurende onderbrekingen, haar schemerende licht, haar reclame en sport verslagen, het gerinkel van de geldbus leek de cineac een kruising te zijn tussen twee andere 'waarneem ruimtes', tussen film en TV met hun heel verschillende technieken, reikwijdtes en publiek.
	Die kruising geeft een nieuwe ruimte, een ruimte tussen twee. Een koppelruimte. Doorsnijdingen ervan geven koppelvlakken.


	Film als model
	De emotie die het kijken naar een lange film bij je oproept vergezeld door die onwillekeurige vaak heftige reactie van je lichaam. Je hoofd duikt weg. Handen voor de ogen. Je gaat kreten slaken enz. Je kan misschien die 'zelf uitruil' in figuren uit drukken. Als een soort kanaliseren van die al te sterke gevoelens die bij je op komen .
	Patronen
	Duur of wachten tot dat een verandering plaats vindt. Bij het kijken naar een geliefde film zit je zelf kortere of langere tijd te wachten tot dat 'het' gebeurt. Je wacht op de moord die plaats gaat vinden, je wacht er op dat de schuldige gevonden wordt. Of de ware! Bijna met de verkeerde getrouwd. Net op tijd gered of juist niet... je verheugt je op die clichés. Dit wachten totdat iets gebeurt, vind je terug in de game wereld.
	Het publiek dat met de regelmaat naar de bioscoop gaat zal motieven herkennen die steeds weer voorkomen. Vanzelf merkt het ze op. Het herkent ze van de vorige keer. Het verwacht ze. Het verwachte brengt vanzelf het onverwachte mee. Shot, countershot.
	Maar het allerbelangrijkste, wil je het filmgenre als voorbeeld nemen, is de time lapse. Een stuk tijd dat begint en eindigt net zoals het leven.

	//
	Blockbusters
	1988 New York Voor het eerst zag ik dat populaire films ook buiten het bioscoop gebouw vorm gaven. Rijen bioscoopgangers die zich om de hoek van het huizen blok waarin de bioscoop stond, slingerden. De vormeloze massa van het publiek lijnde zich op. Je zag de rechte hoeken van het blok de massa tot vorm dwingen. Later tijdens de voorstelling zou die massa opnieuw tot vorm gedwongen worden.

	go to top
	Tussenruimte 1995
	Cult
	Gebouwen
	Iets dergelijks gebeurt op het computerscherm. Op je 'display'. Zodra daar iets gebeurt, een pijltje, klik of geluidje, krijg je actie en reactie en gaat het eigen kijkende lichaam - het fysiek - reageren.*
	* Lev Manovitch. Labour of perception. New York, eind jaren negentig vorige eeuw.