picture
picture
V o o r b l a d

o

1954      Zeeslag     Haarlem
o

Zo'n vijf jaar later gingen we wel eens en famille naar het Frans Hals Museum. Eens gebeurde het dat ik naar een zeventiende-eeuws schilderijtje toe rende, daar even pal en paf stond, om vervolgens weer mijn familie achterna te rennen. Een zeeslag denk ik, maar het zou ook een baai of een haven kunnen voorstellen waar een aantal zeeschepen zich verzamelden. Er was op de voorgrond één aangebracht likje rode verf, miniem, een vlag geschilderd als een verf streek. Rood, de kleur die de meeste werking heeft. Het deed een soort crossover naar mij. Ik bleef er gebiologeerd naar kijken. De indruk vergrootte zich uit. Ze liet alles wat zich op dat schilderij afspeelde wolken, golven, andere schepen, horizon, achter zich.
o

Het schilderijtje was één en al gradatie met een verschiet dat niet voor niets verschiet heet. Maar dat rood had niet te maken met wat ik zág maar met tastzin. Dat kan natuurlijk niet, maar je kan het wel zo voelen. Die tastzin werkt zonder subtiele overgangen en vervagingen : opeens, plotseling is er iets. Zoals wanneer je in het donker niets vermoedend tegen een stoel aanbotst. Zo was het met dat rood: het wás er.
o

Het kijken of waarnemen was een beweging die ik met mijn hele lichaam uitvoerde. Dat kijken had body.

STROOM site   Haarlems Rood