 |
|
Naar de Vrije Academie 1969
|
|
|
Herinnerd omstreek 2023. Opgeschreven 2025.
|
|
|
Verhuisd van Groningen naar den Haag in 1968.
|
|
Als je net in een nieuwe stad aankomt heb je nog een andere blik, nog niet ben je de precieze waarnemer die gebruik maakt van de stad om een of ander doel te bereiken. Ze is nog vreemd.
|
|
Ik schreef me in aan de Vrije Academie . En koos een drietal cursussen.
|
|
Je mocht alle gangen af om te kijken wat er in de lokalen aan de hand was. Dat was zo als op de Rijksuniversiteit Groningen. Gangen en aan twee kanten lokalen. Je kon recht maar ook schuin oversteken. Zoals in een hotel. Of zoals in de film van Jean Renoir La Règle du Jeu. De gasten hoorden een schot. Men kwam samen in de gang, waar kwam dat schot vandaan?
|
|
Er was één afdeling waar alle studenten langs liepen op weg naar de kantine : de afdeling 'lassen'.
|
|
Scene. Ik zag leerlingen gebogen over vuur, bezig ijzer te buigen.
De vierhoekigheid van een gewoon lokaal was er niet, de ruimte leek meer op een grot.
Die van Hephaistos (Vulcanus) bijvoorbeeld die met zijn één-ogige assistenten een of ander mythisch voorwerp aan het maken was. Ja dat zag ik . Ik dacht ook: NOU DAT ZAL WEL. Niet voor niets was er nog maar net de culturele revolutie geweest en kwam oude al verworven kennis op de tweede plaats te staan. Mijn verbeelding boorde een diepere laag aan. Het waren die werkende lichamen. Dat ruwe materiaal. En die wens bij de leerlingen dat materiaal om te zetten, er iets anders van te maken . |
|
Scene. Filmlokaal. Een rij driepoten waarop, naar ik aannam, fototoestellen waren vast geschroefd Het ging om een flink aantal. Ik stond daar achter, mocht meekijken. Mijn blik volgde die slagorde automatisch..
Er vóór liepen leerlingen, vager van vorm, stappen te maken. Ze volgden eveneens die opstelling. Er was een bevelende stem. Er moest iets. Iemand struikelde. Ik zag alleen de achterkant van de apparaten, niet de voorkant waar de lenzen zitten. Er waren geen fotografen. Het lukte me toch dit tafereel mee te nemen door de tijd heen. |
|
|
Het kwam weer opduiken toen ik
de structuur van mijn animatiescores nog eens goed ging bekijken. Naar het begrip duur, naar de tijdlijn bovenaan, naar de playhead die daar de posities in de tijd aanwijst. Die playhead met zijn rode pixel lijn die over de genummerde eenheden van tijd heen rent. En die bovendien elke cel van de onderste beweging (de ondergrens) raakt die steeds één van de figuren voorstelt. De één die de ander vervangt in rap tempo. |
|
Zouden dat die rij open en dichtgaande lensopeningen zijn, die ik toen niet kon zien? Frans Zwartjes die bezig was de uitvinding van Muybrigde, de chronofotografie, uit te leggen? |
|
|
'Oh, ik zat al op de Vrije Akademie voordat ik naar Thailand ging.'
|
|
|
'Het beleefde was eind jaren zestig vorige eeuw. De herinnering er aan, de visuele verbeelding er van, was in het tweede decennium van de volgende eeuw!
Net zoals bij een droom hebt je geen controle over het tijdstip waarop de belevenis terugkomt. Je hebt een suggestie nodig. Dit keer was het de playhead van mijn animatieprogramma Director 8.
|
|
Waarom dook de scene zo laat op? Omdat ze een geweldadige indruk maakte. De metafoor die vervangt. Vervang je een regering, dan zal er geschoten worden. Tenzij er een langzamer proces wordt uitgevonden die vrede garandeert.
|
|
|
Na 6 maanden VA brak ik af. Bestemming Bangkok. |
|
|
Het woord slagorde komt uit het boek De Methode van Raaymakers. Door mij besproken in 1984. Ik herinner me nu nog zijn prachtige koppeling tussen 'kogel' en 'vogel'. |
|
Nu ik hem eenmaal genoemd heb moet ik even naar 1984. We hadden een vriendschap, die helaas vervelend afliep. En die te maken had met het tijdsgewricht.
|
|
De vriendschap duurde echter langer dan de onenigheid zelf want we kwamen nogal eens op bezoek bij elkaar. Het waren andere tijden. Door toeval moest ik een manuscript bespreken dat toen bij uitgevers de ronde deed.
|
|
|
Raaymakers was een echte rhetoricus..... |
|
|
|
wordt vervolgd |
|
|
Scores 1 |
|
go to top |
|
|
