picture
picture
V o o r b l a d
o

2010     

Tekstje gedateerd 2010. Gevonden in 2022 tussen de papieren. Als waarnemingsbelevenis op web geplaatst.
o

'Beste Mevrouw'

-----------------------------------------------------------------------------------

"Ik werk met de elementen die door de Grieken bedacht zijn (cirkel tot en met parallellogram) en ga er van uit dat de klassieken ze niet alleen bedacht hebben met hun exact meetkundig vernuft maar ook met hun intuïtie, hun instinct en blind vertrouwen. M.a.w dat onbewuste structuren belangrijke spelers waren bij hun uitvindingen.
o

Van onbewuste structuren naar collectiviteit die zo bij onze mediacultuur hoort, is maar één stap.
o

Ik heb drie series gemaakt van kleine schilderij-objecten waar die collectiviteit een rol speelt, waarbij ik aanmerk dat collectiviteit individualiteit niet uitsluit maar binnensluit.

Hier 5 schilderij-objecten uit de eerste serie van tien."
o

Voorbeeld van één van de vijf schilderijtjes. 50cm x 50 cm. Op canvas geprint. 2006 /7.
[picture]

Ik zie geen afscheidsformule. Het is waarschijnlijk dat ik de brief niet verstuurd heb. Zeker is dat ik de schil-  derijtjes tegen een wand heb gezet. Om er later op terug te komen. Ik noemde ze ook 'tegenschilderijtjes'.

-------------------------------------------------------------------------------------

Het bericht was gericht aan een galerie in de buurt van Bergen. Ik was er op bezoek geweest met een collega. Er werden beloften gemaakt voor een deelname aan een tentoonstelling. Ik had met de eigenaar gesproken en stuurde haar dit voorstel. Het gevoel dat dat briefje me bij het herlezen gaf, nu 12 jaar later.

Er sprak ongeduld uit. Het leek meer of ik het bericht en de afbeeldingen van die schilderijtjes naar de galerie toe gooide. Electronische beelden willen nu eenmaal vliegensvlug van A naar B. Mijn werk paste daar niet echt en ik hield niet van verklaringen en positie bepalingen waarbij je op een hoge stoel moet gaan zitten. Het is geheel en al uit de tijd. 'Posturing' heette dat in New York in de negentiger jaren. Zich aanstellen.

Maar ik zag nog geen andere vorm van communiceren.

Ik was toen 67 jaar en had nog het één en ander op mijn agenda. Tijd genoeg, dacht ik. Wilde weten hoe de figuren er uit zouden zien als ze monumentaal waren maar ook hoe ik ze vrij staand kon krijgen en niet als Spiderman geplakt tegen een muur. Ik voorzag dat me dat tijd zou kosten. Allerlei weerstanden zouden vanzelf op mijn pad komen.De techniek was daar maar één van.

Pas het jaar daarop in 2011 kreeg ik in de gaten hoe ik wel verder kon ín en met de Nederlandse taal. En het was een tentoonstelling in een galerie in Mook De Vierde Dimensie, waar mijn werk materieel aanwezig was, die me die mogelijkheid suggereerde. Ik ging teksten schrijven die naast het werk stonden. Die dat werk niet waren. Die vertellen over het nomadische deel van mijn leven. Het weg gaan en het terug komen. Het gaan en komen.

PS Nu 2024 werk ik met dit genre (abîmes) in video.