 |
|
Naar de Vrije Academie 1969
|
|
|
Herinnerd omstreek 2023/2024. Opgeschreven 2025.
|
|
|
Verhuisd van Groningen naar den Haag in 1968.
|
|
Ik veranderde niet alleen van stad, maar ook van situatie. Niet meer studente, die colleges liep niet meer in het weekend naar het ouderlijk huis in Haren. Nee,ik had man, kind en de band met de universiteit was er plotseling niet meer. |
|
Als je net in een nieuwe stad aankomt heb je nog een andere blik, nog niet ben je de precieze waarnemer die gebruik maakt van de stad om een of ander doel te bereiken . Nog even zie je het stadstafereel anders. Er is nog 'vreemdheid'. Je hebt een kaart van de stad bij de hand. |
|
|
Ik schreef me in aan de Vrije Academie . En koos een drietal cursussen.
|
|
Je mocht alle gangen af om te kijken wat er in de lokalen aan de hand was. Dat was zo als op de Rijksuniversiteit Groningen. Gangen en aan twee kanten lokalen. Je kon recht maar ook schuin oversteken. Zoals in een hotel. Of zoals in de film van Jean Renoir La Règle du Jeu. De gasten hoorden een schot. Men kwam samen in de gang, waar kwam dat schot vandaan?
|
|
Er was één afdeling waar alle studenten langs liepen op weg naar de kantine : de afdeling 'lassen'.
|
|
Scene. Ik zag leerlingen gebogen over vuur, bezig ijzer te buigen.
De hoekigheid van een gewoon lokaal was er niet, de ruimte leek meer op een grot.
Die van Hephaistos (Vulcanus) bijvoorbeeld met zijn een-ogige assistent die een of ander mythisch voorwerp aan het maken was. Ja dat zag ik . Ik dacht ook: NOU DAT ZAL WEL. Niet voor niets was er nog maar net de culturele revolutie geweest en kwam oude al verworven kennis op de tweede plaats te staan. Mijn verbeelding boorde een diepere laag aan. Het waren die werkende lichamen. De concentratie ervan. Dat ruwe materiaal. En die wens bij de leerlingen dat materiaal om te zetten, er iets anders van te maken . |
op de
|
Scene. Een rij driepoten waarop, naar ik aannam, fototoestellen waren vast geschroefd Het ging om een flink aantal. Ik stond daar achter. Mijn blik volgde die rij automatisch..
Er vóór liepen leerlingen, vager van vorm, stappen te maken. Ze volgden eveneens die opstelling. Er was een luide stem. Er moest iets. Iemand struikelde. Ik zag alleen de achterkant van de apparaten, niet de voorkant waar de lenzen zitten. Er waren geen fotografen. Het lukte mijn be-indrukte geest toch dit tafereel mee te nemen door de tijd heen. |
|
|
-Dit tafereel kwam pas opduiken als herinnering toen ik nog maar kort geleden
nog eens naar de scores van de animatie ging kijken. Naar dat drievoud, naar die tijdlijn bovenaan, naar de playhead die de posities in de tijd aanwijst. Die de figuren onverbiddelijk voortjaagt. Die playhead met zijn rode lijn die over de genummerde eenheden van tijd heen rent en bovendien elke tel van de basis beweging raakt, zouden dat die rij voortbewegende lensopeningen zijn, die ik toen niet kon zien? Zwartjes die bezig was de uitvinding van Muybrigde, de chronofotografie, uit te leggen?
|
|
|
'Oh, ik zat toen al op de Vrije Akademie! Voor dat ik naar Thailand ging.'
|
|
|
|
'Het beleefde was eind jaren zestig vorige eeuw. De herinnering er aan was in het tweede decennium van de volgende eeuw! Je hebt geen controle over het tijdstip waar op je een belevenis kan oproepen!
|
|
|
Na 6 maanden VA brak ik af. Bestemming Bangkok. |
|
|
|
