Copie


	Losse Schroeven 2 Belevenissen 1978-1983 Opgeschreven vanaf 2020

	Copie of copia: massa, veelheid. Copiëren speelt zich af in de tijd.
	Van Amsterdam naar Bangkok vliegen en daar na in Zuid Oost Azië uit het hoofd een westers kunstwerk natekenen. Wat bezielt je .
	Werk #8 gemaakt door Ger van Elk. 1969
	Je neemt het kunstwerk in gedachten mee niet alleen omdat je het mooi vindt maar ook omdat je in het beschouwen onderbroken werd. Je was nog niet klaar met kijken.
	Dat deed ik toen, in Bangkok. Mijn 'copie' was een beschouwing.
	Het origineel komt noodzakelijker wijze het eerst in de tijd en daarna pas de kopie. Mijn gebaar levert een concrete brok tijd op. Of het nu een brokje van een seconde is, een brok van een jaar of van tweeduizend jaar, er zal altijd tijdsverschil zijn.
	ik begreep later dat meerdere brokken tijd zich tot elkaar kunnen verhouden, dat tijd zich laat construeren. Ik spring naar begin tachtig van de vorige eeuw.
	Sol Lewitt had uit het werk van Euclides een keuze gemaakt. Hij moest daarvoor kopiëren. Tien jaar later (nakijken) nam ik uit de USA een catalogus van Sol Lewitt mee . Ik blader er in, merkte allereerst verder op in het boek het parallellogram op.
	Bovendien kopieer ik een groep op elkaar gestapelde figuren die een gemeenschappelijk centrum hadden. Copiëerde ze gedachtenloos al roterend één keer, twee keer, drie keer. Om dat zelfde gemeenschappelijk centrum draaiend. De figuren die ik tekende completeren de figuur van Sol Lewitt in een groot vierkant veld. Die handeling speelde zich af in de tijd. De tijd die zich laat zien in gebeurtenissen en processen.
	Dat kopiëren van Euclides naar Sol Lewitt en van Sol Lewitt naar mijn zich opstapelende vierkanten leverde een grote brok en een kleinere brok tijd op die zich tot elkaar verhielden. Er werd een - kunstmatige - bodem gelegd: 'de oude meester' Euclides.
	Er was sprake van veelheid, er waren generaties. Die zich zouden kunnen continueren tot in het oneindige. Als er niet ook een eindigheid moet zijn, dat zich stelt tegenover die oneindigheid.
	//
	Euclides was niet alleen geometer, hij kon meer.
	Hij gaf de punt mee dat kleinste, ondeelbare ding.. Maar in de digitale wereld vervangt de pixel de punt. Ze is er een omzetting van. Een beeld. Ze fungeert als switch die je aan en uit kan zetten. De vierkante pixel, kleinste eenheid. Die bovendien drie dimensionaal kan zijn.
	In de 'bit map' van de computer staan de coordinaten van elke pixel. Deze staat hier, die staat daar. Je kan hem eigenschappen toewijzen kleur / niet kleur, zwart/ wit. Die allerkleinste eenheid.... heeft een adres, staat in je bestand. En geeft alles op het scherm een plaats.

	Plaatjes elementen...
	Picture elements...
	//
	De reeks van Euclides zou je een verhaal kunnen noemen. Maar een oud verhaal. Het was toen, begin tachtiger jaren, de juiste tijd om dat oude verhaal te kruisen, te mixen met een nieuw verhaal.
	//
	Losse Schroeven 1
	Kaartenbak
	Als je het belangrijk vindt de oude Euclides te noemen, dan ook de oude Aristoteles!