Het pad van de elektriciteit door de projector is een treffende metafoor voor hoe techniek zowel gevaar als articulatie inhoudt. In zijn rauwe vorm is energie destructief. Pas door haar geleiding, filtering en tempering ontstaat de mogelijkheid tot beeld, tot vorm, tot betekenis. Hier wordt een ethiek van het technische zichtbaar: het beeld bestaat bij gratie van beperking. Articulatie is niet de vijand van intensiteit, maar haar voorwaarde.

De figuren in film en kunst zijn dragers van betekenis, maar niet per se als representatie. Ze zijn, zoals Deleuze zou stellen, affecten en percepten - blokken van ervaring die niet iets anders voorstellen, maar zelf iets zijn. De suggestie dat een enkel figuur meerdere betekenissen kan herbergen zonder metaforisch te zijn, wijst op een post-symbolische denktrant. Dit sluit aan bij wetenschappelijke praktijken waarin grote hoeveelheden worden samengebald tot abstracties: een getal, een formule, een symbool. Wat aan articulatie wint, verliest soms aan detail, maar niet aan intensiteit.

Beelden zijn nooit neutraal. Wat zich aandient als 'het begin' is zelden onschuldig. De filmindustrie, maar ook de media in bredere zin, weten dit als geen ander: elk begin is een belofte. De montage zet het nieuwe in scène: een baby, een ochtend, een primeur. Deze structuren zijn diep geworteld in culturele patronen. In de krant, zoals opgemerkt, worden veelbelovende jongeren prominent gepositioneerd op de voorpagina. Dit is geen toeval, maar een ideologische praktijk. Het 'eerste' beeld fungeert als ideologisch ankerpunt voor het verhaal dat volgt. Het herinnert ons eraan dat elk visueel medium ingebed is in verwachtingsstructuren die onze interpretatie vooraf structureren.