picture
picture
V o o r b l a d

 Naïef moment.     Notitie 2013   Uitgebreid 2016/ 17  Het oerbos in Yosemite Park, USA.

1021 Park Road NW Washington DC, 20010

Ergens als je nog maar in het begin van een film bent - of het op TV is of in de bioscoop - als je tenminste niet naar een film kijkt die bekend is, maar zo maar, naar onverschillig welke, kan er er een niet bewust beleefd moment bij het kijken komen waarop je een stille beslissing maakt: ja!. Ja,ik ga er in mee, er is daar iets dat mijn blik vangt.

Er is een 'suspension of disbelief'. We nemen het op ons er in te geloven. Het is bijna een eed van trouw aan wat komen gaat, aangestuurd of beter aangevuurd door de emoties die de beelden bij je opwekken.
o

Hoe zou je zo'n moment kenschetsen? Is het omdat je de oorzaak van het lichteffect niet kent? Een combinatie van beeld en geluid? Een combinatie van patronen? Je wordt gelokt, in de luren gelegd en je gaat er voor...
o

Het is de beweging , het bewegelijke van dat schijnsel dat door je blik opgevangen wordt.

Beleefde situatie': ik sta plotseling alleen en onbeschermd in de woeste natuur.... Wat beweegt daar? Is er gevaar voor mij of kan ik gerust zijn? Die beweging is nog onbepaald, ongericht. Het kan van alles zijn. Ik voel mijn hart overslaan. Dat is mijn eerste reactie. Die onregelmatige harteklop is iets bepaalds, ik neem haar zélf waar, ik beleef haar. Er is die voelende "ik". die zich voegt bij dat flitsende voorbij komen. Wat zich daar en dan toont in die de eindeloze keten van oorzaak en gevolg dat til je er uit.

De plotselinge onwillekeurige overgave van het publiek aan een schermbeeld manifesteert zich niet via een gewone stille foto . Het film- en televisie beeld - het schermbeeld dus - claimt levend te zijn . Het is er en wil blijven leven, voortbestaan, net zoals wij. Elke keer wanneer je begint te kijken naar een reeks beelden is het beeld nog jong. Dat wordt op allerlei manier weergegeven in filmscenes. De regisseur zorgt er wel voor. Het laatste dus het eerste nieuws, een ontluikende liefde, lente, het begin van de dag, een pas geboren baby, kortom het nieuwe, het eerste, het krachtigste. Ook de krant hoort bij de visuele media. Al vroeg viel me op dat op de voorpagina onderaan veelbelovende jonge mensen werden geportretteerd. Een "Eerste Ding" op de eerste bladzij. Het gaat om onbewuste parallelprocessen.

Dit proces kan je in één beeldreeks vangen. Je gaat dan een pad op terug naar een primitievere kijk. Ooit had je gemeenplaatsen. De verteller haalde een autoriteit uit de Oudheid aan omdat die de 'eerste' was die deed zoals hij nu doet. De troubadour begint zijn lied met de lente. Of met een gebed vol geloof en hoop.. Er wordt een gemeenschappelijk 'electro-magnetisch' vlak gecreëerd. Zo opent zich het hart en wordt de geest geprikkeld. //
o

De beelden. Er is beperking, vereenvoudiging maar ook uitbreiding. Ze hebben meerdere taken, meerdere betekenissen maar die huizen in dat éne enkele figuur.

Voorbeeld: In de wetenschap werden heel grote hoeveelheden eerst aangeduid met hele lange getallen. Later werden die zelfde grote hoeveelheid aangeduid met een enkel symbool.

Er is die enorme natuurkracht, de electriciteit die door een apparaat, in dit geval de projector, geleid wordt en die zijn weg baant - in vervorming - naar het scherm. In zijn naakte vorm zonder die tempering ga je aan een electrische schok dood. Aanraken kan niet. Die destructieve kracht zoekt zijn uiteindelijke doel via dat apparaat. Die matiging levert een nieuwe articulatie op.