Center St 224

	1989 Belevenis Opgeschreven vanaf 2022
	Center Street 224 New York
	Phill Niblock's Experimental Intermedia Foundation
	Achteraf gezien, nu in 2022, was ik maar een kortstondige verschijning op een plek die zich in een lang tijdsverloop heeft waar gemaakt en zich zelf in België een plaats heeft verworven. Phill Niblock's Intermedia Center. Een 'fundatie' voor experimentele muziek, maar waar toen natuurlijk ook al beeld bij hoorde.
	In die tijd bestond het optreden van Phill uit langdurige beeld met geluid- performances waarin de weg die hij met zijn auto aflegde vanuit een achteruitkijkspiegel gefilmd werd. Op zijn minst 6 uur lang.
	224 Center St was een adres dat ik meegekregen van Paul Panhuyzen en ik stapte er op af omdat ik naar gezelschap snakte. Een beeldend kunstenaar werkt graag alleen en soms is alleen te alleen. De eerste keer dat ik er kwam zal ik niet vergeten. De ruimte zag er uit als een enorme hooischuur. Om een tafel allemaal onbekende gezichten. Weinig verlichting. Een 'aardappeleters' scene. Na een lang verblijf in Nederland was mijn engels beneden peil. Ik stelde mij voor en vroeg of Phil Niblock er was. Iemand wat ouder dan ik liet van zich horen en zei tegen mij: 'What is new?' Dat was Phil. Dat begreep ik. Maar ik begreep niet dat het om een vaste uitdrukking ging en dacht dat ik echt iets nieuws voor hem te berde moest brengen. Ik stotterde wat en mocht bij hen zitten. Ik had natuurlijk in goed Engels moeten zeggen dat het stotteren de kunst was die ik praktizeerde.
	Ik ging ieder week, je wilt niet alleen met beeld bezig zijn. Hoe zij luisterden, hoe zij uitvoerden, daar keek ik graag naar.
	Één van de eerste dingen die me opviel was dat ze met heel hun lichaam luisterden. Ze lagen languit in hun stoel. Bij alleen muziek of geluid het hoofd achterover, de ogen dicht. Ze gingen er voor. Het luisteren had 'body'. Dat wil zeggen: het lichaam doet mee. Het ging hier niet om de rock en pop cultuur maar om het intermediaire experiment.
	De assistent van Phil was toen Tom Hamilton. We besloten samen een stuk te maken.
	Het stuk werd gemaakt en ik noemde het "Blank Movie". Maar Tom assertief, beweerde dat hij nou juist die titel wilde gebruiken. Na protest kreeg ik al gauw terug wat van mij was. De naam van mijn compositie. De reactie van Tom op mijn protest was niet Nederlands. Snel, zonder schamperen of smalen. En zonder pesten.



	Er kwamen wat mensen op me af na het uitvoeren van het stuk. Iemand zei me: 'Nou, het was wel heel eenvoudig.'
	Het gebouw er naast. The Police Building. Met het adres van the Experimental Intermedia in je hand - er was nog geen Iphone - richtte je schreden eerst op The Police Building nummer 240. Een landmark. Ik genoot in New York van de vermenging van de architectuur stijlen. Het Puck gebouw op Lafayette St had neo-Romaanse bogen.
	De deur daarnaast was waar je moest wezen. Nummer 244 . Zipcode 10013.
	Na onze samenwerking ging hij met een ander stuk van mij les geven op een school. Ik was benieuwd naar de muziek die hij er bij gemaakt had. Het leek op een stroom van Morse tekens. Save Our Souls.
	Nog later werd de animatie Blank Movie in theater Zeebelt getoond . Iemand die er verstand van leek te hebben, kwam na de voorstelling naar me toe en zei me: 'Nou, dat was wel heel moeilijk'.
	Ja, de reeks is allebei. Makkelijk en moeilijk.
	//
	Hun belangstelling voor beeld was de mijne. De componisten deden wat ik zelf met beeld deed: via een keyboard genereerden hun instrument signalen met verschillende frequenties. Door ze te combineren verkregen ze lagen geluid. De signalen ontleenden hun naam aan hun uiterlijke vorm: sinusgolf, blokgolf, zaagtandgolf, driehoeksgolf. Zo geef je ook bloemen namen, naar hun uiterlijk.
	Je kon die golven (of trillingen) in grafieken- dus zichtbaar en in beeldvorm - uit zetten tegen tijd.
	Er was nog iets dat me betoverde. De componisten beschreven hun muziek. Ze benoemden. En ik dacht aan de namen vam de figuren, die ik zou kunnen noemen of aan- en oproepen: Hé AA 1201 kom je nog eens. Hallo BA2001 ik heb je nodig. Zoals een vijl of een kruiskop die je uit je gereedschapskist haalt. Maar het klonk niet goed. Het gaat beter met rangtelwoorden. De eerste van de Eersten, De tweede van de Eersten, De derde van de Eersten etc.
	Ik zelf roep natuurlijk niets aan. Of om. De figuren roepen naar elkaar. Of om of op. Ze zijn niet van de Tros of van de Nos of van een of andere belanghebbende groep. De beelden verdeeld in vier groepen hebben elk hun eigen kring. In elke groep worden onderling verbanden gezocht, links gelegd. De asymmetrische derde, roept de symmetrischen op en vermaant hen, met hem mee naar een volgend veld te trekken om daar door een volgend Voorbeeld verder geleid te worden.
	Bij HTML codes is er net zo iets gaande. De code onderdelen Head en Body verhouden zich tot elkaar en roepen naar elkaar.
	Er is sprake van een hiërarchie. Het gaat er trapsgewijs aan toe. Bij een trap roep je, anders word je niet verstaan.
	Wat html codes doen, is het oproepen van beelden via codes die in een HOOFD afdeling zijn opgetekend. Gehoord via de afdeling LICHAAM materiëel gemaakt en bevestigd. En op het scherm van de computer geprojecteer via een proces van identificatie.
	HTML. Hyper Text Mark Up Language werd eigenlijk bedacht en uitgevonden ten behoeve van de wetenschap. Helaas wordt haar stem door de commerciële reclame met haar brutale overmacht minder goed gehoord.

	Het kijken heeft body
	De vier wetskringen, onder aan in het stuk over de SVA

	go to top