Braille 2

	Braille 2 2022-2023 vervolg braille 1 begonnen in 2011/12
	Een dubbele code. Waar je prikt is achterkant, je maakt een putje met je prikpen. Van mij mag je ook puntje zeggen. Maar liever niet. Je doet het met slate en prikpen. Met instrument. Met je vingers voel je aan de voorkant een bolletje. Er is alleen een slate (lei). Een geleider.
	Putjes is beter. Dat is een uitkomst. De tool was de prikpen. Het resultaat was een hol vormpje.
	Twee kolommen putjes tegen over elkaar. Die bij omkering van het blad voelbare bolletjes werden
	Hoe meer je reist, hoe vaker je je in allerlei situaties bevindt. Hoe meer ontmoetingen, coincidenties, samenloop van omstandigheden, toevalligheden.

	Je geeft toeval een grotere kans.
	Het lijkt lang geleden maar als je je weer voorstelt, waar je woonde hoe je je huis binnen kwam, hoe de rangschikking van de kamers was, komen er nauwkeurige beelden op. Je komt te weten over je werkelijke leven.
	In dezelfde tijd dat ik mijn blinde leerlingen les gaf, volgde ik cursussen op de Chulalongkorn Universiteit, afdeling beeldende kunst.
	In de Chulalongkorn afdeling kunst merkt ik op dat Thais goed waren in houtsnijden. De houtsneden waren abstract en zeer verfijnd vorm gegeven. Dus ook ik kocht plankjes. Ge inspireerd door hun schaduwspelen gutste ik in hout een soort trekpoppen. Geheel en al niet Oosters.
	Éé van de leerlingen die het meeste leed onder zijn handicap was L. Het was niet eventjes donker, maar altijd.
	L en ik wisselden uit. Hij leerde me hoe braille werkte: 'dan kan jij ook in het donker lezen'. Er waren dus die twee verticale kolommen met die kleine ruimte ertussen, waarin je gaatjes prikte die bollettjes werden. Opvallend was dat je meestal eerst een bolletje voelde (dus begon te 'lezen') dat zich in de eerste kolom bevond en die combineerde je met eentje uit de tweede, tegenovergestelde kolom. Een tiental jaar later zag ik dat datzelfde systeem werkte voor de 6 elementaire vormen van Euclides. Niet in kolommen maar in rijen. De twee kleine rijen van drie elementaire vormen werden horizontaal gerangschikt in een rij van zes achter elkaar. Maar ik ervaarde datzelf onderscheid, die tegengesteldheid. Een breuk. Ik pakte vanzelf een vorm uit de eerste kolom nu rij en combineerde die met de eerste of tweede uit de tweede kolom, nu rij..
	Dat ging van zelf, je had hen zo twee jaar lang zien lezen en schrijven. En ik mocht het een nacht zelf doen. Ik zag steeds de beweging van hun handen, het snel omkeren van het blad, het afstand af leggen bij het voelen waarbij het hoofd de gewone positie hield.
	Bij zowel Euclides als Braille gooide ik een 'zes' op met mijn dobbelsteen.
	Ik had direct na mijn studie op de Vrije Akademie gezeten, had dank zij Coosje van Bruggen de tentoonstelling Op Losse Schroeven gezien, tentoonstelling die me prikkelde.
	Ik wilde graag zien waarin de Thais excelleerden en het was in de tempels dat ik hun vertel kunst zag. Het leven van Boeddha.
	Wanneer je naar je fototoestel grijpt en het fototoestel je gezicht raakt, is het eventjes donker. Even zie je niets. Dat 'niets' zien wilde ik aanhouden.
	Braille